Niet dat er niets gebeurde, integendeel.
Er gebeurde zoveel in een razend tempo ,dat er tijdbebrek ontstond en ik ook eigenlijk niet meer wist waar ik moest beginnen. Een "blog-blackout" als het ware.
Nu de herfst zijn intrede doet en de avonden weer gaan lengen onstaat er wat meer rust en tijd om mijn verhalen te delen.
Ik begin zo maar ergens:
Tijdens een van de vele keren dat ik Jacco s'avonds van het vliegveld ophaalde zagen we in het donker een klein hertje op de weg liggen. Plotseling ging het kopje omhoog.
Wij in de remmen en erheen. Een kleine oppervlakkig vleeswondje op haar rug, maar compleet van de kaart, was het enige letsel. Hier achterlaten betekende een zekere dood. Dus besloten we in te grijpen en haar mee te nemen op de achterbank.
Het bleef daar rustig liggen. Onder het rijden gaf ze heel af en toe een klein keelgeluidje. Maar liet alles zonder tegenwerking over haar heenkomen.
Wij hebben het s'nachts in de auto laten slapen.
De volgende morgen was het prachtig weer en was ze compleet opgeknapt.
De ogen die de avond ervoor dof en flauw de wereld in keken glinsterden weer. De wond was opgedroogd en zag er uit dat het zonder problemen zou genezen.
Toen ik de deur opende was het even paniek zodat ze op de bijrijderstoel belande.
Even nadat ik ook aan die zijde de deur opende wist ze snel de uitweg te vinden waarbij ze net met haar hoef van haar achterpoot tegen de voorruit aan tikte. In een draf en met een zwierige sprong verdween ze in het natuurreservaat. Mij met een ster in de voorruit achterlatend.
