Toch is er iets gebeurt wat toch in dat teken staat.
Begin januarie bracht ik Jacco naar het vliegveld in Wenen. Een rampenrit in een sneeuwstorm die uiteindelijk in een overnachting in Wenen uitliep en in plaats van met het vliegtuig is Jacco met de trein naar Nederland gegaan.
Op de terug weg naar Porva zag ik midden op de drukke doorgaande weg een zwart hondje lopen. links en rechts vloog het verkeer aan het beestje voor bij. Op een gegeven moment is hij toch van de weg gekomen. Even verderop zag ik het zelfde hondje wederom midden op de weg lopen nu richting parkeer plaats van de supermarkt waar hij afvloog op twee meisjes met een hond. Gelukkig dacht ik, dat ging nog maar net goed. Ik nam aan dat hij bij hun hoorde. Toen ik beter keek jaagden de meisjes het hondje weg, waarop hij op de parkeerplaats bij iedereen langs ging om te bedelen. Zo ook bij mij. In mijn tas zat nog wat lekkers voor Rakker. Maar in zo,n situatie moest Rakker maar leren delen...In kleine stukjes ging het erin als koek. Ieder stukje iets dichterbij bij het vierde stukje kon ik het oppakken.
En kon ik hem even van dichtbij bekijken. Hij was super licht, rook niet erg fris en had allerlei verwondingen aan pootjes en buik. Die moet eerst maar even mee om te worden verzorgd was mijn eerste reaktie.
Dus op de achterbank en mee naar Porva. Thuis gekomen bij nadere inspektie was het duidelijk dat het al langere tijd bij de straat leefde.
Hij was erg gewillig en liet alles geworden. Ging onder de douche zonder enige vorm van protest liet zijn wondjes verzorgen. Toen het ingewikkeld in een grote handdoek bij mij op schoot zat gromde het genoeglijk en viel pardoes in slaap. Waarschijnlijk sinds lange tijd niet meer in de warmte geweest met een volle buik.
Tja en wat nu.......kijk even mee
Lijkt hij niet sprekend op onze stroopy?
Het kan niet blaffen omdat zijn stembanden na alle waarschijnlijkheid zijn doorgesneden. In plaats van blaffen laat hij met proest geluidjes zijn tandjes zien en het is dan net alsof hij lacht.
