onverwachts.......

Gisteren even wat rond geknipt in de mist.
Deze foto geeft op dit moment mijn gevoel redelijk weer.

 

Onverwachts een alarmerend mailtje uit Nederland.Mijn moeder heeft een hartinfarct gehad.Dus maak ik me op voor een spoedbezoek naar Nederland.Ben even of blog.

Bratislava en andere badkamerperikelen

 Veel van de antieke plavuizen zijn weer terug geplaatst.
Aangevuld met dezelfde antieke plavuizen. Deze lagen her en der verspreid over de verschillende stallen en schuren. De gang ziet er weer uit alsof er niets is gebeurd.
 
Maar deze kamer bewijst het tegendeel.Hier moet nog de gehele badkamer met toilet worden gebouwd. De afvoer en leidingen steken, geduldig wachtend op wat gaat komen,rechtop uit de grond.
 
De donkere voegen tussen de lichte tegels in de andere badkamers stoorden mij behoorlijk.Kreeg er een tralie-gevoel van.Dus..die moeten wit.Een geduld zaakje waar je kriebelig van wordt. Vooral omdat het blijkt dat het ook nog eens twee keer moet.Jaa..,ben op dit moment compleet intoo.. de badkamers. Waar moet je anders met je kostbare tijd heen.Om toch een goed badkamer gevoel te krijgen heeft Jacco deze handoekrekken alvast opgehangen.
Deze hebben we gekregen van mijn schoonouders toen we met hun in Bratislava waren. Bratislava ligt niet zo ver van ons vandaan. Althans als je de normale route rijdt ben je erzo. Deze keer werd besloten een alternatieve route te rijden. Dan gaat het van(wellicht herken je dit)... ohhh, ik dacht hier links, even later.. ook niet goed. Dan maar... daar naar rechts en uiteindelijk na lang gepuzzel en heen en weer gerij een bordje met de goede weg(waarschijnlijk de oorspronkelijke).Toch zie je vaak de meest onverwachtse dingen op zulke puzzelritten.Maar goed ons doel werd bereikt. Ooit was dit ook Hongarije. Dit is nog goed te zien aan de gebouwen in het oude centrum.Het is een sfeervolle stad. 
Met een hoop te doen. Onze keuze viel op Danubiana Meulensteen Art Museum. Op een schiereilandje in de donau staat een kunstmuseum. Opgericht door een nederlander.Buiten in een prachtige ambiance beeldendekunst en binnen steeds wisselende grafische of andere kunsttentoonstellingen.Hier een Kleine impressie 

mijn eerste award

Tot mijn grote verbazing en verassing kreeg ik van Ingrid - t'brocante sfeertje mijn eerste award toegekend.
Ik had al veel op blogs(ook internationaal) diverse awards gezien maar wist eigenlijk niet wat het was. Had nooit gedacht er zelf ook een te krijgen.Ik vindt het super Leuk.
Ingrid bedankt.

 

Moest ook even informeren wat deze award inhield.
De 7 onbekendheden.
1 Heb nooit gedacht dat het krijgen van zo,n award zo leuk voelde.
is voor mij een nieuwtje, dus voor jullie ook.
2 Voordat ik naar Hongarije verhuisde,ik in Scheveningen woonde.
3 Geboren ben in de stad Groningen.
4 Het terug zien van de martinitoren mij nog steeds iets doet.
5 Mijn telefoongesprekken kort zijn.
6 Hou van italiaans eten.
7 Liever geen vlees eet.

De awards die ik door geef.
1 Aan josephine van creation
omdat haar blog me eraan terug doet denken aan de tijd dat ik net,als
joshine nu,me verdiepte in diverse kunstuitingen.Maar ook om haar eigen computer art.
2 Aan musje van scrabmusje
omdat ik kan genieten hoe iemand gepassioneerd met een hobby bezig is.
3 Aan Oma nijn van oma nijn's country huis
omdat ik een warm gevoel krijg als ik haar blog bezoek.
4 Aan Jeanette Westerhof van just jeanette.
omdat het haar blog was die ik als eerste bezocht en dat dat mij er
toe heeft gebracht ook een blog aan te maken.
5 Aan Silvia van villa extra.
omdat ik haar foto's prachtig vindt en haar moed bewonder om een stuk emotie bloot te geven op haar blog.
6 Aan blog bellavien.
omdat ik gemeenschappelijke ervaringen lees op haar blog. Van simpele dingen tot wat complexere zaken.Het is prettig te lezen dat je niet de enige bent met dit soort, soms onbekende,af en toe negatieve maar soms ook zeer lachwekkende ervaringen.

de oude paardestal in een nieuw jasje

De laatste ruimte aan ons huis was een oude paardestal.
Ooit had men hier in oude dagen, volgens de vertellingen, 10 paarden.

Gedurende de periode dat ik hier ben heb ik zelfstandig de stal opgekapt.
Ik ben begonnen door het eerst schoon te maken. 

Vervolgens heb ik het gehele balken plafond met een zuur schoonmaakmiddel ontdaan van .....Tja, ik weet niet wat het was. Wil het ook niet weten, Maar er zijn heel wat emmers braggel van af gekomen.
Het was ook een wereld van verschil.Nu hebben de monniken destijds niet bezuinigd op kwaliteit. Het gebruikte hout is een soort die er nu nog steeds prachtig uitziet.
 
Door de adem van de paarden was het stucwerk van de muren zwaar beschadigd.
Ik heb dit gerepareerd door stuc aan te brengen met een kwast in de gaten, groeven en naden.Zodat de aanwezige sfeer behouden bleef.Daarna heb ik de muren off white geverfd.Het licht is hier heel helder en wit komt dan heel scherp over.
De stenen voederbakken zijn blijven staan.De ringen zitten er nog aan.

Het was al met al een heidenskarwei. Stukje bij beetje, met de nodige tijdonderbrekingen, ben ik zo ver gekomen.Het is nog niet geheel klaar. De oude staldeur word aan de binnenzijde afgewerkt met een glazen deur. Er zijn nog wel meer dingen die moeten gebeuren maar het is inmiddels een bruikbare ruimte geworden.

 

We hebben dit eerst als ontbijtruimte gebruikt.Maar dat was niet handig het is te ver weg van onze huidige keuken.
In het komende seizoen gaan we hier allerlei workshops doen.
Een passende naam voor deze ruimte hebben we nog niet gevonden... ik zou zeggen: roept u maar...
 
Op een brocante markt vonden we de paardebel
Deze heeft Jacco vandaag voor mij opgehangen.
Vind hem hier naast de staldeur wel op zijn plaats.

drie keer is scheepsrecht

Oktober was de maand waarin familie en vrienden ons bezochten. De een ging de ander kwam (vandaar weinig blogtijd).Zo ook mijn vriendinnen met baby. Het was wat verwarrend op welk vliegveld ze zouden landen en hoe laat. Boedapest heeft nl twee vliegvelden die 5 km uit elkaar liggen. Maar na enige tijd bellen en heen en weer rijden had ik ze uiteindelijk gevonden.
De auto werd tot de nok toe volgeladen en kon de autorit naar Porva beginnen.Gezellig kwebbelend reden we over de buitenwegen door het mooie heuvelachtig Hongarije. Toen ineens..... een felle ruk aan het stuur!...Gevolgd door een vreemd hobbelhobbel geluid.Ineens was de auto moeilijk bestuurbaar. Met aangepaste snelheid de berm opgezocht en de auto op een zijpad neergezet.
Geschrokken zijn we uitgestapt. Foei..klapband!!!   
Daar stonden we, drie vrouwen en een baby.Halfweg Boedapest-Porva in het donker.Nadat we alles op een veilig plekje van de weg hadden gezet heb ik telefonisch mijn netwerk om hulp gevraagd. Geschrokken door iedereen werd er druk over en weer gebeld. Er werd hard achter de schermen gewerkt om ons veilig thuis te krijgen. Gelukkig was Jacco op dit moment in Hongarije (dit is niet een vanzelfsprekendheid)en kwam met een kennis Tony uit het dorp ons tegemoet.

Vanuit het donker naderde ons ineens twee koplampen.Een Onbekend voertuig stopte en een onbekende man stapte uit.Die eveneens iets onbekends tegen ons zei. Licht aangeschoten,(dit is in Hongarije op dit uur niet iets ongewoons) wachelde hij bewapend met een krik naar mijn auto.Ergens in dit gebeuren hoorde ik iets wat ik verstond. Dit was de gummiservice die onze band kwam repareren.Mijn vriendin die inmiddels achter mij bijna over de grond lag te rollen van het lachen riep zo iets van.. doe iets in het Hongaars. Nu is dit vrij moeilijk maar het lukte mij de man,die door de kou inmiddels nuchter was geworden, te bewegen ons naar een dichtsbijzijnde csarda= klein restaurant te brengen,terwijl hij onze band repareerde. 



Blij en veilig aangekomen bij de csarda volgde alles als vanzelf.Ruime tijd later zaten we eindelijk veilig in Porva.

Nu denk je dat het daarmee over was .Maar bij mij gaat alles altijd anders. Nadat ik mijn vriendinnen voor de terugreis naar Nederland in Boedapest had afgezet, reed ik terug, via de ring van Boedapest.
Plotseling was er een enorme knal..... mijn auto was met een gang van 110 km totaal onbestuurbaar. Met heel veel moeite kon ik voorkomen dat ik volop de vangrail inreed. Ik had geluk dat er binnen 100 meter een afslag volgde. Met aanzienlijk verminderde snelheid reed ik de snelweg af het donker in. Het duurde enige tijd voordat er een plek kwam waar ik kon stoppen om de schade te bekijken.Weer...... een klapband!!!! Nu een voorwiel.Maar nu was ik alleen.

Jacco was in Nederland en mijn telefoon had geen bereik. .......even denken
hier blijven staan was geen optie.Dan maar heel zachtjes doorrijden.
Het hart zat me hoog in de keel en de stress hormonen jaagden door mijn lijf.Dit is geen leuk herrinneringsmomentje dacht ik nog.Niet aan denken maar doorgaan hield ik me zelf voor.Ik passeerde een bewakingsdienst op een afgelegen parkeer terein. Uitstappen en in mijn beste Hongaars (dat minimaal is)om hulp vragen. Ik heb immers niets te verliezen. De twee mannen kwamen even een kijkje nemen naar mijn band. Wacht even zeiden ze.Een kort moment later kwamen ze met een derde collega,die goed engels sprak. Eerst maar een kop koffie stelde deze voor.Ik kreeg een officiele visiterscard en werd binnen gelaten.In een mooi verzorgde kantine kreeg ik een capacino aangeboden. Het werd me duidelijk dat ik op het hoofskantoor van Mc Donalds-Hongarije was beland. De cricismanager in dienst was voor mij, op een hongaarse feestdag ,Allerheiligen ,een bijna onmogelijke taak aan het verichten n.l. om mij te helpen aan een nieuwe band.
Met een enorme inzet en vriendelijkheid van vier welwillende collega,s van dit kantoor,is het hun gelukt om mij uit deze precaire situatie te helpen .

Peter Steiner en de andere collega's van McDonalds bedankt.

In drie weken tijd, drie lekke banden, ik hoop het nu even te hebben gehad.