De auto werd tot de nok toe volgeladen en kon de autorit naar Porva beginnen.Gezellig kwebbelend reden we over de buitenwegen door het mooie heuvelachtig Hongarije. Toen ineens..... een felle ruk aan het stuur!...Gevolgd door een vreemd hobbelhobbel geluid.Ineens was de auto moeilijk bestuurbaar. Met aangepaste snelheid de berm opgezocht en de auto op een zijpad neergezet.
Geschrokken zijn we uitgestapt. Foei..klapband!!!
Daar stonden we, drie vrouwen en een baby.Halfweg Boedapest-Porva in het donker.Nadat we alles op een veilig plekje van de weg hadden gezet heb ik telefonisch mijn netwerk om hulp gevraagd. Geschrokken door iedereen werd er druk over en weer gebeld. Er werd hard achter de schermen gewerkt om ons veilig thuis te krijgen. Gelukkig was Jacco op dit moment in Hongarije (dit is niet een vanzelfsprekendheid)en kwam met een kennis Tony uit het dorp ons tegemoet.
Vanuit het donker naderde ons ineens twee koplampen.Een Onbekend voertuig stopte en een onbekende man stapte uit.Die eveneens iets onbekends tegen ons zei. Licht aangeschoten,(dit is in Hongarije op dit uur niet iets ongewoons) wachelde hij bewapend met een krik naar mijn auto.Ergens in dit gebeuren hoorde ik iets wat ik verstond. Dit was de gummiservice die onze band kwam repareren.Mijn vriendin die inmiddels achter mij bijna over de grond lag te rollen van het lachen riep zo iets van.. doe iets in het Hongaars.
Nu is dit vrij moeilijk maar het lukte mij de man,die door de kou inmiddels nuchter was geworden, te bewegen ons naar een dichtsbijzijnde csarda= klein restaurant te brengen,terwijl hij onze band repareerde.
Blij en veilig aangekomen bij de csarda volgde alles als vanzelf.Ruime tijd later zaten we eindelijk veilig in Porva.
Nu denk je dat het daarmee over was .Maar bij mij gaat alles altijd anders. Nadat ik mijn vriendinnen voor de terugreis naar Nederland in Boedapest had afgezet, reed ik terug, via de ring van Boedapest.
Plotseling was er een enorme knal..... mijn auto was met een gang van 110 km totaal onbestuurbaar. Met heel veel moeite kon ik voorkomen dat ik volop de vangrail inreed. Ik had geluk dat er binnen 100 meter een afslag volgde. Met aanzienlijk verminderde snelheid reed ik de snelweg af het donker in. Het duurde enige tijd voordat er een plek kwam waar ik kon stoppen om de schade te bekijken.Weer...... een klapband!!!! Nu een voorwiel.Maar nu was ik alleen.
Jacco was in Nederland en mijn telefoon had geen bereik. .......even denken
hier blijven staan was geen optie.Dan maar heel zachtjes doorrijden.
Het hart zat me hoog in de keel en de stress hormonen jaagden door mijn lijf.Dit is geen leuk herrinneringsmomentje dacht ik nog.Niet aan denken maar doorgaan hield ik me zelf voor.Ik passeerde een bewakingsdienst op een afgelegen parkeer terein. Uitstappen en in mijn beste Hongaars (dat minimaal is)om hulp vragen. Ik heb immers niets te verliezen. De twee mannen kwamen even een kijkje nemen naar mijn band. Wacht even zeiden ze.Een kort moment later kwamen ze met een derde collega,die goed engels sprak. Eerst maar een kop koffie stelde deze voor.Ik kreeg een officiele visiterscard en werd binnen gelaten.In een mooi verzorgde kantine kreeg ik een capacino aangeboden. Het werd me duidelijk dat ik op het hoofskantoor van Mc Donalds-Hongarije was beland. De cricismanager in dienst was voor mij, op een hongaarse feestdag ,Allerheiligen ,een bijna onmogelijke taak aan het verichten n.l. om mij te helpen aan een nieuwe band.
Met een enorme inzet en vriendelijkheid van vier welwillende collega,s van dit kantoor,is het hun gelukt om mij uit deze precaire situatie te helpen .
Peter Steiner en de andere collega's van McDonalds bedankt.
In drie weken tijd, drie lekke banden, ik hoop het nu even te hebben gehad.
Jeetje Trudy........werkelijk, ik zit hier met open mond en bijna trillende handen, want ik zit altijd meteen in zo'n situatie alsof ik er zelf bij ben betrokken. JAKKES wat een horor verhaal, het gaat inderdaad altijd even anders bij jou, dat kan je wel zeggen. Hoe is het mogelijk zeg, al die lekke banden, en levensgevaarlijke situaties waarin je dan beland. Ook in het geval dat je met je vriendinnen was, maar oke, dan ben je nog samen, en de telefoon deed het tenminste, en Jacco was in Hongarije dus iets minder angstig dan. Maar ohhh dat je dan nog in je uppie weer een herhaling krijgt en je telefoonbereik nihil is, en dan ook nog dat Jacco in Nederland is, hij is fijn,Grrrrrrrrrrrrrr. Nou dit is zeker geen leuk herinneringsmomentje. Heel erg knap vaan je dat je je hoofd redelijk koel kon houden, dat is natuurlijk de overlevensdrang die gaat spelen. Maar geweldig zoals je schrijft, dat alle hulp je geboden werd, en het uiteindelijk allemaal goed is gekomen. Je bent in Hongarije in een wild avontuur beland, met alles wat jullie daar ondernemen. Maar ik hoop dat de extreme wilde avonturen die je nu in de maand oktober hebt mee gemaakt, nu voorgoed verleden tijd zullen zijn. Succes in Hongarije!!!
BeantwoordenVerwijderenLieve groet Josephine
Tjee zeg,pfff wat een verhaal,dat is idd wel erg veel klapbanden en wat een geluk steeds,je hebt een beschermengel,dat kan niet anders,wat een lieve mensen bij de mcdonalds zeg en ohh die man van de service dienst,snap dat de dames helemaal dubbel lagen,wat een avontuur,wel gezellig dat je bezoek had,nou hopen dat nu alles eens goed gaat,ik wens je een fijne dag,groetjes Joke.
BeantwoordenVerwijderenHai,ik was nog niet eerder bij je op de blog geweest maar val gelijk met mn neus in n spannend verhaal.Maar volgens mij ben je n ondernemend type wat is zo even snel las.
BeantwoordenVerwijderenIk ga je verhalen daar in Hongarije volgen!Groetjes,Ingrid