Oktober was de maand waarin familie en vrienden ons bezochten. De een ging de ander kwam (vandaar weinig blogtijd).Zo ook mijn vriendinnen met baby. Het was wat verwarrend op welk vliegveld ze zouden landen en hoe laat. Boedapest heeft nl twee vliegvelden die 5 km uit elkaar liggen. Maar na enige tijd bellen en heen en weer rijden had ik ze uiteindelijk gevonden.
De auto werd tot de nok toe volgeladen en kon de autorit naar Porva beginnen.Gezellig kwebbelend reden we over de buitenwegen door het mooie heuvelachtig Hongarije. Toen ineens..... een felle ruk aan het stuur!...Gevolgd door een vreemd hobbelhobbel geluid.Ineens was de auto moeilijk bestuurbaar. Met aangepaste snelheid de berm opgezocht en de auto op een zijpad neergezet.
Geschrokken zijn we uitgestapt. Foei..klapband!!!
Daar stonden we, drie vrouwen en een baby.Halfweg Boedapest-Porva in het donker.Nadat we alles op een veilig plekje van de weg hadden gezet heb ik telefonisch mijn netwerk om hulp gevraagd. Geschrokken door iedereen werd er druk over en weer gebeld. Er werd hard achter de schermen gewerkt om ons veilig thuis te krijgen. Gelukkig was Jacco op dit moment in Hongarije (dit is niet een vanzelfsprekendheid)en kwam met een kennis Tony uit het dorp ons tegemoet.
Vanuit het donker naderde ons ineens twee koplampen.Een Onbekend voertuig stopte en een onbekende man stapte uit.Die eveneens iets onbekends tegen ons zei. Licht aangeschoten,(dit is in Hongarije op dit uur niet iets ongewoons) wachelde hij bewapend met een krik naar mijn auto.Ergens in dit gebeuren hoorde ik iets wat ik verstond. Dit was de gummiservice die onze band kwam repareren.Mijn vriendin die inmiddels achter mij bijna over de grond lag te rollen van het lachen riep zo iets van.. doe iets in het Hongaars.
Nu is dit vrij moeilijk maar het lukte mij de man,die door de kou inmiddels nuchter was geworden, te bewegen ons naar een dichtsbijzijnde csarda= klein restaurant te brengen,terwijl hij onze band repareerde.
Blij en veilig aangekomen bij de csarda volgde alles als vanzelf.Ruime tijd later zaten we eindelijk veilig in Porva.
Nu denk je dat het daarmee over was .Maar bij mij gaat alles altijd anders. Nadat ik mijn vriendinnen voor de terugreis naar Nederland in Boedapest had afgezet, reed ik terug, via de ring van Boedapest.
Plotseling was er een enorme knal..... mijn auto was met een gang van 110 km totaal onbestuurbaar. Met heel veel moeite kon ik voorkomen dat ik volop de vangrail inreed. Ik had geluk dat er binnen 100 meter een afslag volgde. Met aanzienlijk verminderde snelheid reed ik de snelweg af het donker in. Het duurde enige tijd voordat er een plek kwam waar ik kon stoppen om de schade te bekijken.Weer...... een klapband!!!! Nu een voorwiel.Maar nu was ik alleen.
Jacco was in Nederland en mijn telefoon had geen bereik. .......even denken
hier blijven staan was geen optie.Dan maar heel zachtjes doorrijden.
Het hart zat me hoog in de keel en de stress hormonen jaagden door mijn lijf.Dit is geen leuk herrinneringsmomentje dacht ik nog.Niet aan denken maar doorgaan hield ik me zelf voor.Ik passeerde een bewakingsdienst op een afgelegen parkeer terein. Uitstappen en in mijn beste Hongaars (dat minimaal is)om hulp vragen. Ik heb immers niets te verliezen. De twee mannen kwamen even een kijkje nemen naar mijn band. Wacht even zeiden ze.Een kort moment later kwamen ze met een derde collega,die goed engels sprak. Eerst maar een kop koffie stelde deze voor.Ik kreeg een officiele visiterscard en werd binnen gelaten.In een mooi verzorgde kantine kreeg ik een capacino aangeboden. Het werd me duidelijk dat ik op het hoofskantoor van Mc Donalds-Hongarije was beland. De cricismanager in dienst was voor mij, op een hongaarse feestdag ,Allerheiligen ,een bijna onmogelijke taak aan het verichten n.l. om mij te helpen aan een nieuwe band.
Met een enorme inzet en vriendelijkheid van vier welwillende collega,s van dit kantoor,is het hun gelukt om mij uit deze precaire situatie te helpen .
Peter Steiner en de andere collega's van McDonalds bedankt.
In drie weken tijd, drie lekke banden, ik hoop het nu even te hebben gehad.
Op de rand van de jaarwisseling nemen wij met plezier afstand van het oude jaar. Wij hebben een zwaar jaar achter de rug met enkele highlights en een vernijnige staart.We sluiten het hek van 2009 en beginnen met frisse moed aan 2010 en wensen iedereen een leuke jaarwisseling toe en tot volgend jaar.
Veel van de antieke plavuizen zijn weer terug geplaatst.
Nu is dit vrij moeilijk maar het lukte mij de man,die door de kou inmiddels nuchter was geworden, te bewegen ons naar een dichtsbijzijnde csarda= klein restaurant te brengen,terwijl hij onze band repareerde.
Even voorstellen: Rakker rasecht malterzerleeuwtje deelt al 9 jaar met mij lief en leed. Is zeer bereisd aanhankelijk en houdt van lekker eten.Communicatie techniek:Grommen op alle mogelijke manieren.Heeft zelfs een lieve grom.
De overgang naar de herfst is nu duidelijk merkbaar.De kracht van de zon voel je afnemen en het wordt steeds vroeger donker.Aan het eind van de middag voel je de temperatuur behoorlijk kelderen. Dus s,avonds de kachel weer aan
Het huis heeft centrale verwarming. Maar we hebben ook in verschillende kamers gezellige haardvuurkachels. Juist nu op het afscheid van de zomer, is het heerlijk om bij een knapperend haardvuur en kaarslicht de vroege avond cosy in te gaan.
Op het scherm ziet alles er perfekt uit, maar daar achter is het heel anders.We hebben vreselijk gelachen vooral toen iedereen die in kostuum was in blauwe plastic schorten werden ingepakt.
Leuk dat contrast van techniek in antiek.
bij de make-up met de regiseur en acteurs.Hier gebeurde veel, de uitdeling van de rollen, de tekst, de laatste hand aan je kostuum, daar kwam je iedereen tegen.Niet geheel onbelangrijk hier was ook de koffie.
Het was een enorm leuke ervaring,die ik zeker koester in mijn album van mooie herinneringen
